Üşüyorum

Sımsıkı sarılmış yalnızlığa, üşüyorum

Bir türkü çığlık çığlığa ağıtla dolu dudaklarımda

Volta vururken bana mahpushane

Bu eski kentin sokaklarında.

Peşime düşüyor geçmiş, gölgem oluyor

Çocukluğuma dair anılar canlanıyor zihnimde

Köhne bir ev, ak saçları yemenisinden taşmış

Bir ihtiyar kadın

Masallar anlatırken uyukluyorum

Sımsıkı sarılmış yün bir yorgana

Portakal kabukları soyunmuş

Kızarıyor kömür sobasının üstünde.

Kalkıyorum pineklediğim sedirden

Ve atıyorum o günden bu güne

Birikmiş tüm umutları sobaya

Kim bilir kaç madenciye mezar olmuş

Bir madenden bizim eve yolu düşmüş

Bir kürek dolusu kapkara kömürle birlikte.

Bir kadının sıcaklığı vuruyor sonra enseme

İrkiliyorum cehennemden gelen bu alevle

Ve birden bire buz gibi ter boşanıyor alnımdan

Korkunç kâbuslar canlanırken zihnimde

Ve yorulmaksızın volta vuruyorum

Dudaklarımda acı bir tat, bir dal sigara

Bana mahpushane bu eski kentin sokaklarında

Sımsıkı sarılmış yalnızlığa, yürüyorum, üşüyorum….

23.12.2015 - Denizli