Sanrı

ay ışığı altında

bir zamanlar

korktuğun

ulaşılmaz sandığın ağaçlar

susuz kalmış bir fidan kadar

bodur görünse de bugün

bir zamanlar

konuşmaktan çekinmediğin

kadınlar

şimdi elini uzatsan

dokunabileceğin kadar

yakın da olsalar

korkutur, yaralanmaktan

yorgun düşmüş yüreğini

zifiri karanlıkta

bir anlığına ortalığı aydınlatan

şimşeklerden daha solgun

bir mum alevi kadar

sıcak bile olmasalar...

umut unutulmuştur

ölen çocukluğunla mezara giren

korkularındır dünden yarına

kalan...

aşksa

bir meczup zamandır

ilk gençliğinde ölmüş

bir sanrı

tadı damağında yarım kalan...

19.02.2018 - Araf