belki kar yağar bu gece
yığılır üst üste metrelerce
burnunu dışarı çıkarmaya
korkar da insanlar
uzun zamandır özlediğim yalnızlığa
ve bana kalır bu köhne kentteki
tüm sokaklar...
yürürüm saatlerce
ıssızlığın ve yalnızlığın
kıymetini bilerek
ve bitmiş aşklardan
içimde kalan yangın
vururken yüzüme
eriyip kar
karışır gözlerimden boşalan sele
ve Nuh Tufanından beter
bu keşmekeşte
boğulur insana dair
çekilen acılar...
ve belki sabah olur
ve güneş geceye
ve karanlığa inat
yeniden doğar
ve bahar gelir yine
ve ölümsüz bu aşk
küllerinden yeniden doğar...
15.01.2018 - Araf
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder