Uçurum

bir uçurum kenarındayım

derin mi derin

ve benliğimi delip geçerken yarattığın

fırtınalarla köpürüp

dalgalanıyor sular...

öfkeli rüzgarlara inat

sakin sular dövüyor

kıyısında sallanıp durduğum uçurumu,

yani

taşlaşmış, kaskatı yüreğimi...

kartal keskinliğinde gözlerim

ve ufukta uzun beyaz saçları

boynuna dolanmış

bir adam görüyorum

azgın suların üstünde kalmak için çırpınan

ve umudu kesip

yaralandıkları aşktan

kendilerini denizin merhametine bırakan

kederli insanlar...

başım dönüyor,

sallanıp duruyorum

az önce bir çocuğun sıkılıp

terk ettiği

köhne bir salıncakmışım gibi

ve ne zaman yükselsem

senden arda kalan

boşluğa düşmemek için

gökyüzüyle başbaşa kalıyor gözlerim...

bomboş gece ayazında gökyüzü

ayı ve yıldızları da

götürmüşsün giderken

ki bilirdin gecenin karanlığında

yıldızların rehberliğine güvenirdim...

vakit çok mu geç

üşüyor muyum

yorgun, yılgın bir nefer miyim

anlamsız bir savaşın sonunda

cephede tek başına unutulmuş

açtığın yaralardan sızan kan

içinde bir yerlerde taşlaşıp kurumuş

bilmiyorum...

ışığımı yitirmişim...

04.01.2018 - Araf