Farzet ki bir çınarım ben
Ve gençlerin pervasız sevişmelerini,
En çok sevdiğim şairin mezarını
Esirgiyorlar zavallı gölgemden
Ve bir damla bile gözyaşı
Akıtamıyorum ben.
Farzet ki bir binayım ben
Ve beni böyle derme çatma inşa eden
Vasıfsız müteahhite
Kemiklerim çatırdayarak sarsılırken
Ve omuzlarımda taşıdığım onca insan
Birer birer toprağa dökülürken
Ağız dolusu bir küfür bile
Edemiyorum ben.
Farzet ki bir uçağım ben
Ve kanatlarım, tıpkı bir kuş gibi
Telekli bir kuyruğum varken bile
Bana kucak açan
Anam olup beni koynunda saklayan
Maviliklerin içinde
Beni yöneten bir pilotum olmadan
Özgürce uçamıyorum ben.
Farzet ki düşünceyim ben
Ve insan olmanın yegane koşuluyum,
Ama beni saran demir parmaklıkları
Ve hasret olup ayağıma vurulan
Amansız prangaları kırıp
Bir dudaktan sözcük sözcük
Dökülemiyorum ben.
Farzet ki bir şiirim ben...
08.11.2000 - Denizli
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder