Yük

Sessizlik ve ayazın hükmündeydi gece.

Sinsice kalkıp döşeğimden,

Tilkice sıyrıldım nöbetçilerden.

Koştum tüm çıplaklığımla,

Büyük Ağrı’nın kollarına.

Sordum:

“Ey efsane gelin,

Nedir sırrı bunca yıl beklemenin?

Nasıl taşıyorsun binlerce yıldır

Bu aşkı ve kederi yüreğinde?

Nasıl dimdik

Ve ezilmeksizin

Omuzlarındaki yükün altında

Meydan okudun hayata ve zamana?”

Dedi:

“Ey insanoğlu,

Bakma böyle gururla

Dimdik ayakta durduğuma.

Sanma çok ağırdır

Bağrımdaki bu yara.

Yaşasaydım bir gün olsun

Senin yaşadıklarını,

Alsaydım bir an olsun omuzlarıma

Sana verilen yükü,

Dayanamaz,

Erirdi kemiklerim.

Hemen eğiliverirdi belim.

Ciğerlerimde verem,

Beynimde urlar

Hemen o an

Yıkılıverirdim.

15.02.1998 - Konya