Yaşamak

Anaforlar

Ve dağlara özenmiş dalgalarla dolu

Bir okyanusta

Çürümüş iplerden

Ve kurt yemiş kütüklerden yapılma

Köhne bir salın üstünde yol almaktır

Yaşamak.

Farklı yönlerden esen

Kasırgalarda savrulurken

Ve seni dibe çekmeye çalışan

Batıklarla savaşırken

Dimdik ayakta kalabilmektir

Hayata tutunmak.

Ve nerede salını kaybetmiş

Bir insan görürsen

Suyun üstünde kalmaya çalışan

El uzatıp

En umarsız anında bile

Elinde avucunda ne varsa paylaşmaktır

İnsanca var olmak.

29.12.2014 - Denizli

Şeytan

Birlikte inşa ettiğimiz

Bir cennet bahçesinde,

Ben Adem,

Sen Havva

Mutlu mesut yaşıyoruz sanıyordum.

Meğer senin için duvarlarını ördüğüm,

Ateşini harladığım

Bu ıssız cehennemde

Bir zebaniymişim,

Hatta şeytanın ta kendisi...

Bilemedim,

Özür dilerim.

16.08.2006 - Denizli

Bir Vapur, Bir İnsan

Bir vapurdu şehir hatlarında

Bitmek bilmez bir enerjiyle

Taşırdı insanları sabahtan akşama

Bir kıyıdan bir kıyıya.

Bir insandı isimsiz, aramızda

Bitmek bilmez bir enerjiyle

Paylaşırdı elinde avucunda ne varsa

İhtiyacı olanla.

Bir vapurdu şehir hatlarında,

Taşırdı gün boyu insanları sırtında

Ama hiç şikayet etmezdi.

Bir insandı isimsiz, aramızda

Karşılık beklemeden severdi insanları

Koşulsuz.

Bir vapurdu,

Kiminin gözyaşlarına,

Kiminin sevinç çığlıklarına şahitlik ederdi

Kiminin acısına üzülür,

Kiminin sevinciyle coşardı

Ve kar demeden,

Kış demeden gider gelirdi

İki yaka arasında.

Bir insandı,

Ağlayanla ağlar,

Eğlenirdi gülenle bir.

Kimiyle parasını

Kimiyle ekmeğini ve şarabını,

Kimiyle de sevgisini paylaşırdı

Kim olduğuna bakmasızın

Karşılıksız severdi insanları.

Gün geldi, aldılar götürdüler vapuru

Bir tersanede sökmeye başladılar

Denizde aşınmış bedenini.

Gün geldi verecek bir şeyi kalmayınca

Sırt döndü insanlar bu zavallı adama

Ve kalakaldı sömürülmüşlüğüyle.

Bir vapurdu,

Issız bir tersanede tahtaları sökülen.

Bir insandı

Kimsesiz bir mezarda kemikleri çürüyen.

02.01.2001 - Denizli

Başlıksız

Gizemini kaybetti dağlar

Çünkü artık her yer

Duman içinde.

Korkutmaz oldu artık ölüm

Çünkü soğuk nefesi

Her an ensemizde.

02.01.2001 - Denizli

Duvar

Her ihanetinde sevdiklerinin,

Her sillesinde hayatın

Yükselir yavaş yavaş

Çevrene ördüğün duvar.

Geçmişte yaşanmış

Acı bir deneyim,

Yüreğindeki mezara gömülmüş

Eski bir yar veya yarendir

Tuğlaları o duvarın.

Sen içinde, yalnızlığınla

Hep bir aynanın karşısında

Kendinle hesaplaşırken,

Bir gün bakarsın ki duvarına,

Çin Seddi’ni görürsün karşında.

Öyle sağlam sıvayıp

Öyle kapatırsın ki delikleri,

Ömrünün geri kalanında

Hasret yaşarsın umuda

Seni delirten

O kör karanlıkta.

Çıkmak ister sesin

İsyancı haykırışlarla,

Ama çarpıp duvara

İşkence eder sana.

Boğulursun çaresiz,

Kendi yarandan akan

Kara kanla.

Ne topun vardır

Ne de tüfeğin

Hoş; olsa da yıkacak bir aracın

Yoktur artık geri dönüşün,

Yıkamazsın kendini hapsettiğin

O geçit vermez duvarı

Çünkü denersen çıkmayı,

Sudan çıkmış balığa dönersin.

20.02.2001 - Denizli

İtiraf

Ben her kadında

                Aslında kendimi sevdim.

Ve hayata kök salmanın

                Coşkusuyla seviştim.

Saçlarında saçlarımın kokusunu duymayı,

                Yüzlerinde kendi yüzümü okşamayı sevdim.

Ben sevdiğim her kadınla

                Tek vücut, kendimi çoğaltmayı sevdim.

13.09.2009 - İskenderiye

Özlem

Yüzüne çöken bulutlara

Rüzgar olup esmeyi,

Seni kucağına almaya ant içmiş kederi

Dağıtmayı özledim.

Paylaşıp tüm dertlerini

Mutluluk ve sevgiye bürünen gözlerinde

Parlayan yıldızların arasına

Dalmayı özledim.

Kaçırıp seni bugünün karmaşasından

Ve samimiyetsiz ilişkilerin kucağından

Üç bin yıllık efsanelerin

Peşine düşmeyi özledim.

Hasretin aşılmaz dağlara dönüştüğü

O ıssız, seninle bile sensiz, gecelerde

Birkaç duble rakıyla

Raksetmeyi özledim.

24.09.2009 - Denizli

İhanet

Çok huzursuzum bu aralar

Sanki bir asırdır uykusuz, oldukça da yorgunum.

Bir de beynimi kemirip duran düşünceler var

İlk inançla birlikte yasaklanmış düşünceler…

Uzun zaman önce beynimin derinliklerine hapsettiğim sorular

Benden izinsiz, istem dışı, ulu orta volta atıyorlar

Ve her biri, diğerinden bağımsız

Kendileri için somut birer yanıt arıyorlar.

Bir fotoğrafa bakıyorum, tek bir kareye

Ve büyük bir kıtlıkla sarsılıyor bedenim.

Cayır cayır alevler sarıyor etimi, kemiğimi

Sebep olduğum sera etkisi kavuruyor bedenimi.

Susuzluktan çatlıyor dudaklarım

Ve kuraklığı hissediyorum iliklerime kadar.

Fotoğrafta bir deri bir kemik kalmış bir çocuk var

Bir de akbaba, ölümü kollayan

Sarı, kurumuş otlar

Ve toprak da çatlamış.

Suçluyu arıyorum içimde,

İçimde yatan caniyi arıyorum.

Sonra beynimin içindeki soru çınlıyor kulaklarımda:

O fotoğraftaki çocuğun leşi için sabırsızlanan akbaba mıdır kötü olan?

Yoksa ölü bedenlerden merdivenlerle

Kendi yarattıkları zirvelere tırmanan insanlar mıdır iğrenilecek olan?

Sonra bir başka kare geliyor gözlerimin önüne

Bu kez birden fazla çocuk var sahnede

Ve milyar dolarlarla üretilen bombalar.

Fotoğraftaki yedi-sekiz yaşındaki çocuklar

Birkaç dakika sonra yanık et ve küle dönüşecek akranlarına iletilmek üzere

Cehennemde buluşma dileklerini bombaların üzerine yazıyorlar.

Volta attıkları yerde, alarm veriyor aynı sorular.

Sanki gizli bir güç bağlamış elimi, kolumu

Hiçbir şey yapamıyorum, değiştiremiyorum tarihin rotasını.

Çözüm bulamıyorum bu vahşete

Ve dehşet içinde izlemek zorunda kalmaktan

İnsanın kendi türüne ve doğaya yaptığı bu zulmü

Benden sonraki nesillere ihanet ettiğimi hissediyorum…

12.12.2008 - Denizli

Güzeldir Yaşamak

Güzeldir aslında yaşamak

Denizin kenarında

Ve lakin günde bin sorti

            Kanıma hücum eden

Sivrisinekler olmasa!

Güzeldir aslında yaşamak

            Ortadoğu’nun en güzel kentlerinden Beyrut’ta

Ve lakin günde bin sorti

            Ölüm kusan

İsrail uçakları olmasa!

Bir ırk düşün ki

            altmış beş yıl önce

Gaz odalarında Nazilerin

            İşkence ile can veren,

Azrail olmuş bugün.

Onlar için geçmişte

Gözyaşı ve dualarını esirgemeyen

Bir ırkın celladı olmuş,

            Çoluk çocuk demeden

Prangalardan idam sehpalarına

            Gönül gözü kapalı ve kahpece

Düşünmeden ölüme götüren!

23.07.2006  - Denizli

Karabasan (Sevgili Kardeşim Levent için 18.12.1973 - 19.03.1996)

Sabahın dördüydü

Ve doğanın sessizliğini yırttı

Telefonun cırtlak çığlığı.

O güne dek duymadığım bir dildeydi

Ahizeden kulağıma dolan kelimeler.

Ve yeniden gördüm

Çocukluğumun kabusunu.

Bilirsin bizim bağ yolunda

Bir ev vardı

Bir vadiye asılmış

Ve ihtiyar bir kadın otururdu

Çok zaman rüyalarımda

O evin düz damında.

Sen, ben, annem ve babam

İşte o eve giderdik rüyalarımda.

Sonra ben düşerdim

Damdan aşağı

Sarp uçuruma.

Ve kendime gelirdim

Vadinin dibinde.

Sizi arardım boşuna

Sağımda solumda.

Tam ağlamaya başlayacakken korkudan,

Güneşe kadar uzanan kavakların altında,

Birden annem biterdi yanımda.

Sizi sorardım ama,

“Beklemeyip onları gidelim” derdi annem

ve kan ter içinde uyanırdım sonunda.

İşte bütün konuşma boyunca

Durmuştu beynim

Ve bu karabasanı yaşamıştım yeniden.

Ahizeden kulağıma dolan kelimeler

Bana yabancı bir dildeydi

Ve inanmam mümkün değildi

Duyduklarıma.

Ama birden yarıldı yer,

Tutunacak bir dal aradım boşuna.

Birden toprak

Aldı seni koynuna.

23 Haziran 1998, Doğubayazıt

Çiftçi

Bıkmaz, usanmaz bir çiftçiyim ben

Ve toprak değil, yüreğimdir tarlam.

Arpa ya da buğday değil,

Aşk tohumudur ektiğim

Her ilkbahar.

Her sabah erkenden başlarım

Ekinimin yolunu gözlemeye.

Gözyaşlarımla sularım onu,

Özensiz yağmurla değil.

Yakalandığı gripten

Yüzü solmaya başlayan güneş ile

Kışa sevdalı, soyunan ağaçlardır

Hasat zamanının müjdecisi

Ve ben her sonbahar

İlkbaharda ektiğim acıyı biçerim.

15.11.2000 - Denizli

Üç Yaprak

Bir ağaç bahçede

Ve üç asi yaprak dalında

Direniyor düşmemek için

Yağmur sinmiş toprağa.

Her yanından kuşatmış

Gri bulutlar gökyüzünü,

Gözlerimde kekre bir yangın

Ha başladı, ha başlayacak yağmur…

Bir kahve yapıyorum kendime,

Türk kahvesi de değil hani.

Şu yapay, sahte gülüşlere ve dedikoduya eşlik eden

Paketi güzel, içi kof hazır kahvelerden,

Garip şey;

O bile köpürüyor

İçimdeki hüzünle beraber.

Bir yudum alıyorum

Kan tadı bulaşıyor ağzıma

Ve kara, bulanık bir dalga kabarıyor

Karın boşluğumda,

Kalbime yol alıyor

Ve otuz iki yıl öncesinde bir çocuk

Özlemini o dalgayla boğuyor…

Ağacın dalındaki yapraklar

Eski birer fotoğrafa dönüyor

Ve beynimde bir kitabın sayfaları

Çığlık çığlığa cümlelerle bağırıyor.

Ve dinlediğim şarkılar,

Okuduğum kitaplar,

İzlediğim filmler

Ve dinlediğim hikâyeler

İnsana dair

Beti benzi solmuş o üç yaprağın

Dalgın yüzlerinde iz buluyor…

Bahçede bir ağaç

Ve dalında üç kuru yaprak

Yaşama tutunurken var güçleriyle,

Gözpınarlarımdan beslenen içimdeki acı deniz

Beni sonsuz bir yolculuğa çağırıyor…

07.12.2014 - Denizli

Meze

Biliyorum sonu yok

Bu telaşlı çabamın.

Biliyorum çok yakın,

Yüzgeçlerimde ve kuyruğumda

Kalmayacak derman.

Biliyorum ölümün gölgesi

Perdeleyecek gözlerimi.

Ama suç değil

Son bir kez

Ömrümce doyamadığım bu engin maviyi

Seyretmek.

Biliyorum geçit vermeyecek

Bu zalim ağlar

Ve çekileceğim diğerleriyle birlikte

Balıkçılar tarafından.

Önce biraz çırpınacağım

Sudaki oksijeni arayan ciğerlerime

Hava değince

Ve belki son bir umutla

Ve maviliğin hasretinin verdiği

Son gayretle

Yuvama dönmek için

Sıçrayacağım,

Ama nafile.

Eninde sonunda

Can çekilecek bedenimden

Ve kurtlar sofrasında

Birkaç duble rakıya

Meze olacak etim.

05/12/2000 - İstanbul

Yitik Serüven

Köşe kapmaca oynarken

İçimde ateş ile kurt

Darmadağın olmuş gri hücrelerim

Beynimi tarumar eden kasırgada

Ve alt beynim ele geçirmek üzere

Bedenimle benliğimi.

Tehlike çanları çalarken kulaklarımda

Örs, çekiç ve üzengi

En umarsız şarkıları çalıyor

Kanatarak sessizliğini bu kaotik çaresizliğin.

Yürek dediğin mezarlıkta

Hortlaklar horon teperken

On bin yıl öncesinden bir aşk

Gülümsüyor kanlı bir geçmişin içinden.

Bir denizci, kaybolmuş Tanrı’ların gazabıyla

Haksız bir savaştan dönerken yurduna

Karşılaşıyoruz Kiklop’un koyunları güttüğü adada

Penelop’un aşkıyla kavrulmuş o, ben yitik bir serüvenin.

18.08.2014  Denizli 

Sensizlik

Ayazı bile hüzünlü

Bu kentin dar yokuşlarına

Kan ter içinde tırmandığım o günler,

Beynimin istihab haddini aşan anılar değil de,

Sensizlikti beni en çok yoran.

Güneşin bile terkettiği

Rutubetten duvarları yosun tutmuş bu odada

Bir filizken kurduğu hayalleri elinden alınmış,

Hem acıma, hem de nefretle

Gözlerimin içine bakarak

Nasıl kıyarsın bizlere diye sorgulayan

Cılız odunların ısı vermeyen cılız alevleri değil de,

Sensizlikti beni tir tir titreten.

Şarapla yıkandığı gecelerde ruhumun,

Ne şafakla başıma saplanacak

Ve kafamı duvardan duvara vuracak ağrı,

Ne de şaraba bulanmış ıssızlığın

Midemi cehennem ateşiyle yakmasıydı,

Sensizlikti uykumu kâbuslarla bezeyen.

Kâbusların tecavüzüne uğrayan

Terden sırıl sıklam gecelerde,

Duvarların içinden ve pencerelerden

Sinsice yatak odalarına sızan gürültülü depremlerin

Yürekleri burkup, insanları feryat figan

Uykularından ve kimi zaman hayatlarından eden

Sarsıntıları ve ölüm değil,

Sensizlikti beni en çok korkutan.

Ülkemin bakire bırakılmış son birkaç koyunda,

Bir gezi teknesinin en yüksek ucundan

İlk aşkım denize kavuşmak için

Yaptığım o çılgın atlayışlarda

Ne hasretin yangınıyla beni koynuna alan denizin

Yaz cehennemine inat serinliği,

Ne de vücuduma teğet yüzen balıklardı,

Sensizlikti beni en çok ürperten.

Pek çok yalnızlığa,

Birçok özleme ve kavuşmaya

Ve birçok kavgayla

Birçok sevişmeye tanıklık etmiş

Bir tren konpartmanında

Lokomotifin gürültülü müziği değil

Sensizlikti beni uyutmayan.

18 Ekim 2000, Denizli

Medeniyet

Ali Baba ve Kırk Haramiler,

Sinbad,

Alaaddin’in Sihirli Lambası,

Ve uçan halılar

Ve binbir gece masalları

Ve Hayyam’ın Rubaileri

Ve bir de kan kırmızı şarap

Yalnız kubbeleri hatırlatır bana.

Bir de onların gölgesinde yaşanmış

Sonsuz aşkları.

Ki onların

Gönülden kopup gelen

Bir sevgiyle işlenmiştir

Her bir karesi

İlmek ilmek

Ve ilhamını daima

Umutsuz bir aşktan almıştırlar.

Oysa öykündüğüm

Ve benden çok uzakta,

Kaf Dağı’nın batısında aradığım

Ve özgürlük

Ve demokrasi

Ve barış diyerek

40 derece ateşle

Adını sayıkladığım

Medeniyetin geçmişinde

Sadece kaçıp saklanmayı öğütleyen,

Savaşlarda sığınak

O soğuk,

O ürkütücü,

O şımarık

Ve o devasa kaleleri,

Şatoları ve manastırları görüyorum.

Ki buz devrinin

Sert ve keskin

Buzul kayaları gibi

Gökyüzünü delmeye niyetli her biri.

Oysa tam da dibinde burnumun,

Bir kadının eşsiz vücudu gibi

Sıcak, yuvarlak ve pürüzsüz

Ve Anadolu kıyıları gibi oylumlu,

Dantel dantel işlenmiş,

Aşka boyun eğmiş

Ve bir çocuk kadar ürkek

Ve masum

Ve korumasız

Ve atlas kadar yumuşak

Ve herkese kapısını açacak kadar

Büyük yürekli,

Görkemli değil asla

Ama mağrur,

Ama vakur,

Ama özgür

Ve huzur dolu

Kubbeleri fark ediyorum.

Küçük ama

Kök saldıkları yürek kadar

Heybetli.

18.07.2006                 DENİZLİ