İhanet

Çok huzursuzum bu aralar

Sanki bir asırdır uykusuz, oldukça da yorgunum.

Bir de beynimi kemirip duran düşünceler var

İlk inançla birlikte yasaklanmış düşünceler…

Uzun zaman önce beynimin derinliklerine hapsettiğim sorular

Benden izinsiz, istem dışı, ulu orta volta atıyorlar

Ve her biri, diğerinden bağımsız

Kendileri için somut birer yanıt arıyorlar.

Bir fotoğrafa bakıyorum, tek bir kareye

Ve büyük bir kıtlıkla sarsılıyor bedenim.

Cayır cayır alevler sarıyor etimi, kemiğimi

Sebep olduğum sera etkisi kavuruyor bedenimi.

Susuzluktan çatlıyor dudaklarım

Ve kuraklığı hissediyorum iliklerime kadar.

Fotoğrafta bir deri bir kemik kalmış bir çocuk var

Bir de akbaba, ölümü kollayan

Sarı, kurumuş otlar

Ve toprak da çatlamış.

Suçluyu arıyorum içimde,

İçimde yatan caniyi arıyorum.

Sonra beynimin içindeki soru çınlıyor kulaklarımda:

O fotoğraftaki çocuğun leşi için sabırsızlanan akbaba mıdır kötü olan?

Yoksa ölü bedenlerden merdivenlerle

Kendi yarattıkları zirvelere tırmanan insanlar mıdır iğrenilecek olan?

Sonra bir başka kare geliyor gözlerimin önüne

Bu kez birden fazla çocuk var sahnede

Ve milyar dolarlarla üretilen bombalar.

Fotoğraftaki yedi-sekiz yaşındaki çocuklar

Birkaç dakika sonra yanık et ve küle dönüşecek akranlarına iletilmek üzere

Cehennemde buluşma dileklerini bombaların üzerine yazıyorlar.

Volta attıkları yerde, alarm veriyor aynı sorular.

Sanki gizli bir güç bağlamış elimi, kolumu

Hiçbir şey yapamıyorum, değiştiremiyorum tarihin rotasını.

Çözüm bulamıyorum bu vahşete

Ve dehşet içinde izlemek zorunda kalmaktan

İnsanın kendi türüne ve doğaya yaptığı bu zulmü

Benden sonraki nesillere ihanet ettiğimi hissediyorum…

12.12.2008 - Denizli