Sensizlik

Ayazı bile hüzünlü

Bu kentin dar yokuşlarına

Kan ter içinde tırmandığım o günler,

Beynimin istihab haddini aşan anılar değil de,

Sensizlikti beni en çok yoran.

Güneşin bile terkettiği

Rutubetten duvarları yosun tutmuş bu odada

Bir filizken kurduğu hayalleri elinden alınmış,

Hem acıma, hem de nefretle

Gözlerimin içine bakarak

Nasıl kıyarsın bizlere diye sorgulayan

Cılız odunların ısı vermeyen cılız alevleri değil de,

Sensizlikti beni tir tir titreten.

Şarapla yıkandığı gecelerde ruhumun,

Ne şafakla başıma saplanacak

Ve kafamı duvardan duvara vuracak ağrı,

Ne de şaraba bulanmış ıssızlığın

Midemi cehennem ateşiyle yakmasıydı,

Sensizlikti uykumu kâbuslarla bezeyen.

Kâbusların tecavüzüne uğrayan

Terden sırıl sıklam gecelerde,

Duvarların içinden ve pencerelerden

Sinsice yatak odalarına sızan gürültülü depremlerin

Yürekleri burkup, insanları feryat figan

Uykularından ve kimi zaman hayatlarından eden

Sarsıntıları ve ölüm değil,

Sensizlikti beni en çok korkutan.

Ülkemin bakire bırakılmış son birkaç koyunda,

Bir gezi teknesinin en yüksek ucundan

İlk aşkım denize kavuşmak için

Yaptığım o çılgın atlayışlarda

Ne hasretin yangınıyla beni koynuna alan denizin

Yaz cehennemine inat serinliği,

Ne de vücuduma teğet yüzen balıklardı,

Sensizlikti beni en çok ürperten.

Pek çok yalnızlığa,

Birçok özleme ve kavuşmaya

Ve birçok kavgayla

Birçok sevişmeye tanıklık etmiş

Bir tren konpartmanında

Lokomotifin gürültülü müziği değil

Sensizlikti beni uyutmayan.

18 Ekim 2000, Denizli